Een thema dat momenteel aandacht vraagt. In de praktijk en bij vrienden. Waar ik zelf een proces in had en heb.
Het kan je met de grond gelijk maken. Zo intens kan het zijn. Rouwen. Wanneer jij die keuze niet hebt gemaakt, maar de ander. Er kan een enorm gat geslagen worden.
Zo voelde het voor mij tenminste. Alsof ik verscheurd was van binnen. Ik kon niet meer eten, nadenken, functioneren. Overal triggers. De wereld staat stil. Want ineens ben je alleen. Denk je. want dit is wat deze intense pijn veroorzaakt. Niet de relatiebreuk, maar jouw gevoel van alleen zijn, eenzaamheid en niet genoeg eigen liefde. Want wanneer eigenliefde en acceptatie van jezelf in elke cel aanwezig is. Dan ben je nooit alleen, dan kies je voor jezelf. Altijd.
De leegte die is ontstaan en nu bestaat uit liefdesverdriet heeft tijd nodig om doorleefd te worden en om te ontrafelen en zo te ontdekken waar die leegte werkelijk uit bestaat. Het is een leegte die blijkbaar werd opgevuld door iemand anders en wanneer je weet waar het uit bestaat, kun je het ook met iets anders vullen. Niet met een persoon of iemands aandacht. Niet met iets wat buiten jezelf staat, maar iets met wat al in jou zit.
Het is er al. Je mag het je alleen nog herinneren. Het is aan jou om te onderzoeken en te transformeren zodat je weer heel kunt zijn. Niemand anders of iets nodig hebt om dit op te vullen, want dit gat zal er dan niet meer zijn.
Het is een doorgaande uitdaging om bij mezelf te blijven, wanneer er dan iemand anders’ liefde is.
Een relatie die niet meer bestaat uit afhankelijkheid en voorwaarden. Maar uit gelijkwaardigheid en elkaar helpen groeien. Naast elkaar. Samen. Dat je geluk niet meer afhankelijk is van iemand.
Want jij bent. Jij bent heel. Jij bent geluk. En iemand kan samen met jou gelukkig zijn. Naast je.
Naast me. Of alleen. Maar niet meer eenzaam.
