Deze foto hangt groot op mijn memobord, zit in mijn portemonnee en stond voor een lange tijd op de achtergrond van mijn telefoon. Toen ik hem voor het eerst zag, raakte hij me. Ik zag mezelf namelijk voor het eerst na een hoop ellende weer oprecht gelukkig en daar had ik zelf voor gekozen. Het is nu dus een reminder geworden aan mijn eigen kracht en brengt me meteen “in het licht”. De lichte kant van het brein is de positieve kant. Wanneer je in een negatieve flow zit dan zit je aan de donkere kant. Ankers (externe prikkel die neurologisch verbonden is aan een interne stemming – gevoel) helpen je om van het donker weer in het licht te stappen. Zoals voor mij dus deze foto.
Deze foto is genomen op een avond waar ik tegenop zag om naartoe te gaan. Op zo’n moment heb je altijd de keuze of dat de stempel is die je het wil blijven geven of dat je kiest om eruit te stappen en er iets positiefs van te maken. Ik koos ervoor om nieuwe herinneringen te gaan maken op deze avond met een vriendin en zie het resultaat.
De dame naast me op de foto ken ik niet eens. Daarnaast is het een mooi voorbeeld van het feit dat situaties vaak anders zijn dan bij de eerste oogopslag. We zitten namelijk op de schouders van twee heren en hebben de slappe lach omdat we ons aan elkaar moeten vasthouden om er maar niet vanaf te vallen met het gehos en gedans.
Ondanks het gemis van bepaalde personen om me heen op deze avond, pink ik een traan weg bij het nummer waarin ze zingen: “maar je staat hier niet alleen” gezongen in ons dialect: “maar doe sjteis hie neet allein”..maar dan wel van geluk, want zie het plezier dat ik heb met iemand waarvan ik haar naam nog altijd niet weet. Ik stond hier niet alleen.En natuurlijk alle liefde voor mijn vriendin waar ik een geweldige avond mee heb gehad met een lach en een traan, maar vol met nieuwe liefdevolle herinneringen!
